Mavi Rüya Öyküleri-6- Bir Kahvenin Sahi Kaç Yıldı Hatırı?

Seninle tanıştığımız gün dün gibi aklımda. Üniversite sıralarında oturduğumuz ilk yıldı daha. Kimsenin kimseyi tanımadığı, selam vermeyi bile akıl etmediği çömez yıllardı… Biraz endişeli, çokça umutlu ama hep bir mahzundu arkadaşlıklar. Büyük bir sınavdı sözde kazandığımız, öyle ya kaç kişi girmeyi başarmıştı benim lisemden, ya seninkinden? Bizden yaşça büyüklerin “ya üniversiteye gidersin ya Enver Usta’ya” diye gözümüzü korkutmalarından kurtulmuştuk kurtulmasına ama keşke her şey kolay olsaydı bundan sonra…

Gönlümdeki o koca üniversite kapısından girememiştim içeriye, hevesim kursağımda kalmıştı, olsundu... O şanlı meydanda, üzerinde 1453 yazan bina bizden uzak olsa da, bir otobüslük mesafedeydi. Derslerden sonra kapısında alıyordum soluğu... Hayallerimin yitmesine direniyordum ara sıra yemek hanesinde kaçamak yediğimiz öğle yemekleriyle... İşte bu yüzden, her ders çıkışında kendimizi bulurduk Beyazıt Meydanında. Çınar altının serinliğinde, kurardık mavi hayallerimizi bir simit ve bir bardak çayın eşliğinde. Meteliksizlik bükmezdi boynumuzu, öğrenmiştik aklımızı kullanmayı… Sırası gelen tek bir çay isterdi çaycı her uğradığında. Sırayla içerdik çayı, masada tek çay bardağı, simidi ise bölüşerek yerdik. Bilirdi de ses etmezdi çaycı, gülümserdi... Bizim yaşlarımızdaydı, biz okurken o bize çay satardı. Ders kitaplarımız önümüzde açık, sınavlara çalışırdık.  Mutluyduk çok, simidimizi paylaştığımız güvercinler kadar, kanatlanır uçardık bilinmeze… 

Peri masallarında gezinen gülüşmelerimizle başımızda esen gençlik yeline kapılmıştık. Sevgimize katık ederdik neşemizi, yüreğimizin bir yanında ışıldayan sevincimizle sarılırdık birbirimize. 

Hüzün bulutları ne zaman gelip çökse çocuk omuzlarımıza,“ Küçük küçük sevinçler” bulurduk. Parlak fikirlerimiz umut katardı toy hayatlarımıza, izlediğimiz tiyatro oyununun replikleri arasında…

“Bir zamanlar yüreğim

Sonsuz bir sevinçle çarparken

Deli gibi…

Ne hayaller kurardım

Ne hayaller kurardım

Dolaşırdım bulutlarla birlikte

Konuşurdum dünyanın gözleriyle

Bitmez tükenmez sanırdım sevgilerim!

Avuçlarımdaydı dünya!

Avuçlarımdaydı dünya! *

Işıl Özgentürk’ün yazdığı Küçük Sevinçler Bulmalıyım Oyununa hep birlikte gittikten sonra, ‘ avuçlarımızın arasındaydı artık bizim olan dünya’…

Karlı, fırtınalı bir Şubat ayıydı 1983’tü yılı... Tiyatro oyunun biletleri o gün bende saklıydı. Zar zor edinebilmiştik zaten biletleri. Kardan göz gözü görmez bir İstanbul sabahına uyandığımızda, Kocasinan’dan Cağaloğlu’na gitmem kuvvetle gerekliydi. Arkadaşlarla buluşacaktım. Oradan Taksime, İstiklal caddesine geçecektik, Dostlar Tiyatrosuna… Evden izin almam ne mümkündü! Ben gideceğim diye ayak diretince, annem dayanamayıp inadıma, benimle gelmişti Cağaloğlu’na; hiçbir arkadaşımın gelmeyeceğine duyduğu derin inançla… Yazko’nun kafesinde buluşacaktık. Zorlu yolculuğun sonunda kafeye vardığımızda bir sen eksiktin. Üzülmüştüm göremeyince seni. En çok sen istiyordun oyunu seyretmeyi… Gebze’den gelen arkadaşıma şaşırıp kalmışken annem, üstün başın bembeyaz içeriye girdin… Küçükbakkalköy’den yetişmiştin, sabahın erken saatlerinde yola çıkan sen… Susmuştu annem. Arkadaşlığımızdan çok etkilenmişti, karışmadı bir daha da zaten…

“Yürek usulca pas tutar / Gelip geçerken günler / Sevgi uçup gider / Güneş ısıtmaz

Yürek usulca pas tutar / Terlemez avuçların / Düşsüz uykular başlar / Şaşmayı unutursun

Yürek usulca pas tutar / Fark etmez geçmiş gelecek / Fark etmez akla kara / Fark etmez doğru yanlış

Yürek usulca pas tutar”

Deniz Türkali bu şarkıyla girmişti sahneye… Sonrasında hepimizi alıp götüren müthiş bir serüvene… Tek başına bir kabareydi oynadığı, salon adeta onunla bir bütün olmaya başlamıştı… Canlandırdığı karakterlerle genç ruhumuzu eline almış,  yaşayacaklarımızı bilir gibi, önceden haber verir gibi, bir anne şefkatiyle sarsmıştı bizi…

Oyun çıkışı konuşmadık hiç. Herkes kendi payına düşeni kapmış, kendi derinliğine dalmıştı… Okulda görüşmek üzere ayrıldık… Ama ‘küçük sevinçleri ‘ ruhumuza kazıdık…

Üniversite hayatımız boyunca bir ritüel olmuştu sanki, hemen her gün ders çıkışı önce Beyazıt Çınar Altı, sonrası işte…

Sonrası, Beyazıt üzerinden yürüyerek inilen Cağaloğlu...Çoğu kere uğranılan yol üstündeki Çorlu’lu Ali Medresesi… Nargile içenlere takılmadan, bir tanıdık var mı diye bakılıp etrafa, varsa yoksa Divan Yolundan sapardık Bab-ı Ali yokuşuna… Kitapçıları dolanırdık sırayla, almak maksadıyla değil a, nerde bizde her daim o para… Cem, Yazko ve Say’dan dosdoğru aşağıya, istikamet köprü altına…

“Gördüm!

Kaçıverdi avuçlarımdan dünya

Sevgilerim çolak çöllerde kayboldu

Gözyaşları ve acınası bir yüz kaldı

Bana…

Şimdi küçük sevinçler bulmalıyım…”

Sanırlar ki bira içilir köprü altında yalnızca, biz kahve içmeye giderdik seninle, dostça… Dört senede müdavimi olmuştuk kahvehanenin, tiryakilik haddinde severdik köpüklü kahveyi ve yaşlı köprü altını…Müdavim balıkçılar birkaç gün uğramadık mı merak ederlerdi bizi. Anlatırdık inceden, vizeler, finaller, gelemedik filan… Sonra bir gün gerçekten Final dediler… Mezun oldunuz dediler. Bitti bütün bu işkenceler…

Anlayamamışız meğer, gerçek işkencenin ne olduğunu o vakitler… Sahi seninle görüşmeyeli kaç sene oldu?

Birkaç kere aradık birbirimizi telefonla, yüz yüze bir iki sohbet ya sonrasında…

Dostluk ölünceye kadar demiştik, birbirimize doğduğumuz aynı günde hediyeler vermiştik… Köprü altı yok artık, izi bile kalmadı, resmini bulmak hiç kolay olmadı. Senden bir fotoğraf var elimde, köprü altında çekilmiş olan… Bir de kaset hani bana aldığın doğum günümüzde… Bir de söylediğin şarkı kulağımda kalan… "Beni yaktın aykız aykız ateşe..."

“Biliyorum dostluklar yorgun,

Çok yakın savaş tehlikesi,

Biliyorum gülmüyor çocuklar,

Ancak yine de bulunabilir,

Bir cümle

Bir İnsan

Bir dost sıcaklığı

Bir çocuk gülümsemesi gibi

Küçük sevinçler bulmalıyım…”